Air Festival 2018

Ja na tle jednego z "Tygrysów" - niemieckiego Eurofightera w ciekawym malowaniu.

W ostatnią sobotę wybrałem się z Piotrkiem, którego udało mi się namówić na wypad do Poznania na organizowany tam Air Festival 2018. Okazja była o tyle duże, że w tym samym czasie w niedalekich Krzesinach odbywały się manewry lotnicze NATO Tigers Days i można się było spodziewać, że część uczestników manewrów pojawi się również na festiwalowym niebie. Tak się też i stało.

Na szeroko.

Droga Mleczna w sensownych warunkach. Zdjęcie oczywiście nie moje :D

Zacna faza Księżyca, pogodne niebo i zapowiadająca się ciepła noc wygoniła mnie z Piotrem na naszą letnią miejscówkę w okolicach Puczniewa na północ od Kwiatkowic (Google Maps). Jest to całkiem fajne miejsce na letnie obserwacje. Horyzont jest w zasadzie otwarty na wszystkie kierunki i niebo jest lepsze niż obecnie w Bukowcu. Przeszkadzają nieco łuny od Łodzi i okolicznych miejscowości. Plusem jest to, iż ok. 23:00 wygaszane są wszystkie latarnie w okolicy. Duży plus, szczególnie  latem. Niestety, jest to szczere pole i nie ma co marzyć o jakimś "socjalu" czy gniazdku z prądem. Ale coś za coś.

Pożeracze światów

S5 0014 + 81 to daleki, zwarty, nadświetlny, szeroko zakresowy kwazar lub blazar znajdujący się w pobliżu gwiazdozbioru Cefeusza , niedaleko północnego bieguna niebieskiego.

S5 0014 + 81 jest blazarem , w rzeczywistości kwazarem FSRQ (Flat Spectrum Radio Quasar), najbardziej energetyczna podklasą obiektów znanych jako aktywne jądra galaktyczne (AGN), powstające poprzez szybki przyrost materii przez centralną super masywną czarną dziurę, zmieniającą grawitacyjną energię na energię fal elektromagnetycznych, która może być widoczna w kosmicznych odległościach. W przypadku S5 0014 + 81 jest to jeden z najjaśniejszych znanych kwazarów, o całkowitej jasności ponad 10 41 watów, o jasności absolutnej -31,5.

Gdyby kwazar znajdował się w odległości 280 lat świetlnych od Ziemi, dawałby tyle energii na metr kwadratowy, co Słońce, mimo że było 18 milionów razy bardziej odległy. Jasność kwazara wynosi zatem około 3 x 10 14 (300 trylionów) jasności Słońca lub jest ponad 25 000 razy jaśniejszy niż wszystkie 100 do 400 miliardów gwiazd Galaktyki Mlecznej Drogi, co czyni go jednym z najpotężniejszych obiektów we wszechświecie. Jednak ze względu na ogromną odległość 12,1 miliarda lat świetlnych można go badać jedynie za pomocą spektroskopii . Centralna czarna dziura kwazara pochłania wyjątkowo dużą ilość materii równą 4000 mas Słońca rocznie.

Antares - umierająca gwiazda.

Artystyczna wizja Antaresa.

Maj i czerwiec są dobrymi miesiącami do obserwacji konstelacji Skorpiona. Jest to jeden z najładniejszych gwiazdozbiorów nocnego nieba. Niestety na naszej szerokości geograficznej widzimy tylko jego część. Na szczęście możemy podziwiać pomarańczowo-czerwonawą  jasną gwiazdę o nazwie Antares. Nazwa gwiazdy pochodzi ze starożytnej greki, w której oznacza "równy Aresowi". Jest to nawiązanie do planety Mars (nazwa rzymska), która wizualnie jest podobna do Antaresa i czasami mogą się mylić. Antares jest 16 najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Jest to pulsująca gwiazda zmienna, której jasność zmienia się w zakresie od 0.6 do 1.6^m. Niemniej patrząc w kierunku południowym można w maju i w czerwcu dostrzec na wysokości 10 stopni nad horyzontem jasną  pomarańczową gwiazdę, którą nie sposób pomylić z inną.

Coś o egzoplanetach.

 Mimo ciągłego rozwoju nauki i techniki, wszechświat nadal kryje w sobie mnóstwo tajemnic. Często odkrywamy obiekty, które naginają zasady, które przyjęliśmy za normy, a nawet je łamią. W ciągu trwającego polowania na egzoplanety i “drugą Ziemię” naukowcy odkryli wiele światów z panującymi tam ekstremalnymi warunkami. Mimo, że nie stanowią one potencjalnych opcji do przyszłej kolonizacji, warto zwrócić uwagę na planety będące rekordzistami w swoich kategoriach i które tak bardzo różnią się od naszego domu.

Projekt obserwacyjny - gwiazdy węglowe.

La Superba

Patrząc na rozgwieżdżone niebo odnosi się wrażenie, że gwiazdy  z małymi wyjątkami pozbawione są kolory. Ot, tak mrugają sobie niebiesko-biało na nieboskłonie. Są jednak wyjątki. Przykładowo Betelegeza czy Antares są wyraźnie czerwonawe, Arktur pomarańczowy czy Wega biała. Jest jednak klasa mniej znanych gwiazd, które charakteryzują się intensywną czerwoną barwą widoczną nawet w niewielkich teleskopach. Są to tak zwane gwiazdy węglowe. Dowiedziałem się o ich istnieniu nieco ponad rok temu i jakoś do tej pory nie miałem okazji się nimi zająć. Pora nadrobić zaległości i zrealizować projekt ich obserwacji. W planach mam również analizę widmową.

Gwiazdy neutronowe, pulsary i magnetary cz. II

W poprzednim poście opisałem mechanizm wybuchu supernowej typu II prowadzący do powstania gwiazdy neutronowej. Omówiłem też kilka jej podstawowych cech. Okazuje się jednak, że gwiazdy neutronowe to bardzo szczególne obiekty.

Gwiazdy neutronowe, pulsary i magnetary cz. I

Jak wiadomo jednym z możliwych, końcowych etapów ewolucji gwiazd mogą być tak zwane gwiazdy neutronowe. Są to obiekty będące ostatnim stadium ewolucji dość masywnych gwiazd, które kończą swoje życie w spektakularnej implozji, którą nazywamy wybuchem gwiazdy supernowej typu II. W wyniku eksplozji mogą powstać pierwiastki cięższe od żelaza oraz tajemniczy twór zwany gwiazdą neutronową. Jak przebiega taki proces i czym jest gwiazda neutronowa?